Udala. Foru garaia (1695-1766) (eu)

Udalaren bilakaera historian zehar ikusteko, Udala (eu)

Aurrekariak

1499ko ordenantzak oso demokratikoak ziren, teorian: denok zuten aukera hautesleak eta hautagaiak izateko.

Baina, emakumeak, gazteak eta kanpotarrak sistematik at lagatzeaz gain, endogamia sortu zuten: familia batzuk udal ordezkari postuak beren artean banatzen zituzten, gainontzekoak albo batera utziz. Eta azken hauek ez zeuden ados.

Beste aldetik, aurreko urteetan gero eta herri gehiagotan "Errejimenduak" osatzen ari ziren; hau da, eskumenak Udal Orokorretatik hautetsietara pasatuz.

Azkenean, arazoari aurre egiteko 1695. urtean ordenantza berriak onartu zituzten.

1695.ko ordenantzak

Urte honetan errejimendu sistema ezarri zen.

Ordenantzak hiru aldaketa handi ekarri zituzten: errejimendu bera, hautesleak izendatzeko modua eta milaristak.

Errejimendua

Sistema honekin hautetsien kopurua handitzen zen, eta hainbat eta hainbat erabaki beren eskuetan utzi, Udal Orokorrei (biztanle guztiei) kenduz. Sistema eraginkortasunaren izenean ezarri zuten, baina udal demokraziaren kaltetan izan zen.

Inguruan, Gasteiz izan zen lehena (1470), Donostia gero (1489), eta ostean Bergara (1490), Arrasate (1525), Tolosa (1532), Deba (1536), Oiartzun (1538), Hernani (1542), Gatzaga (1548) eta Errenteria (1606).

Soraluzeko Errejimendua, 1695.eko ordenantzen arabera, honako hauekmosatzen zuten: alkatea, bigarren eta hirugarren alkateak (tenienteak), sindiko diruzaina eta prokuradore orokorra, hiru errejidore eta hiru maiordomo (Santa Maria la Real parrokia-elizarena, Hirutasun Santuaren ospitalena eta pobre lotsatien erakundearena).

Hautesleak

Aurrerantzean, hautesleak zozketaz aukeratuko ziren. Modu honetan, denok zuten aukera berbera hauteslea izateko, aurreko endogamiarekin bukatuz.

Milaristak

Baina, hautesle eta hautagaia izan ahal izateko bigarren baldintza ezarri zituzten. Aurrerantzean, kapare izatea (ia gizon soraluzetar gehienak) ez zen nahikoa izango, milarista ere izan behar zen; hau da, Soraluzeko etxe (edo baserri) baten jabeak izan behar ziren.

Aldaketa honentzako ageriko arrazoia zera izan zen, inoiz hautagaiaren erabakiak herriaren kalterako baziren, udalak haren kontra egin zezakeen eta, errudun topa eta gero, kalteak berdintzeko haren aberastasunak erabil zitezkeen; pobreen kasuan ez zen halakorik eta. Baina, erabaki honekin, udalaren kudeaketa aberatsen esku geratzen zen legez.

Honetaz gain ordenantza berriek kapare milaristen zerrenda prestatzeko agintzen zuten, eta eguneratuta mantentzeko.

Hautaketak

Hautesleen aukeraketa

San Migel egunean, herri-meza ostean, Espiritu Santuari otoitza egiten zioten, hauteskundetan laguntzeko. Ostean, kanpaiak jotzen zuen Udal Orokorra deitzeko, udaletxean. Eskribauak paperak prestatzen zituen, kapare milaristen izenekin, ozen irakurtzen dituen bitartean denok entzuteko eta, beharbada, demandan egiteko.

Ostean, alkateak paperak banan banan tolestu eta ontzi baten sartzen zituen. Ondo nahastu ostean, ume batek lau aukeratzen zituen eta alkateari ematen zizkion. Hauek ziren hautesleak. Inoiz paperak guztion erdira bota ziren, eta umeak handik lau hartu zituen.

Alkate hautaketa

Bere lana zuzen beteko zutela zin egin eta gero, lau hautesleak beste gela batetara pasatzen ziren lau paper prestatzeko, izen banarekin. Alkate izateko proposatutakoak kapare milaristak izan behar ziren. Hautesleak halaxe nahi izan eta gero, paper bitan, hirutan edo guztietan izen berbera egon zitekeen.

Gelatik irten, eta lau paperak alkateari ematen zioten, honek erditik tolestu eta ontzian sartzen zituela. Ume batek horietako bat ateratzen zuen, eta alkateari ematen zion. Honek alkate berriaren izena ozen irakurtzen zuen, eta besteei papera luzatzen zien denok egiaztatu ahal izateko. Gainontzeko hiru izenak isilpean gordetzeko, paperak apurtzen zituzten.

Beste hautaketak

Sistema berbera erabiltzen zen beste bederatzi kargu aukeratzeko: bigarren eta hirugarren alkateak (tenienteak), sindiko diruzaina eta prokuradore orokorra, hiru errejidore eta hiru maiordomoak.

Tenienteak eta sindikoa kapare-milaristak izan behar baziren, gainontzeko postuendako edozein kapare, pobre ala aberats, hautagai izan zitekeen. Dena dela, hiru errejidoreetatik bata herri-kaskoari zegokion (ibaitik elizaraino), beste bat errabal edota inguruko auzoei eta, azkenik, hirugarrena baserriei.

Izendapenak

San Migel egunean bertan, Elizako bezperak bukatu bezain pronto, alkatea, sindikoa eta errejidoreak bildu behar ziren udaletxean urteko izendapenak egiteko: lau diputatu eskribau, lau mendizain, ermiten maiordomoak, alguazila eta bi bula kobratzaile (bata kalean eta baserrietan).

Izendapenak, ahal bazen, aho batez egiten ziren. Bestela, botazioz. Enpate kasuan, zozketaz.

Alkateak (eta beste postu batzuk)

Urtea	Postua	Izena
1696	Alkatea	Joaquín de Espilla
1700	Alkatea	Juan Andrés de Mendiola
1706	Alkatea	José de Lasalde
1711	Errejidorea	Ignacio de Aguirre
1713	Alkatea	Juan Sebastián de Isasi
1716	Alkatea	Lorenzo de Arana
1716	Sindikoa	Juan de Lizarriturri
1721	Sindikoa	Domingo de lraola Lasalde
1727	Sindikoa	Andrés de Mendiola
1740	Alkatea	Ignacio de Sarasqueta
1742	Alkatea	Manuel de Mendiola
1743	Alkatea	José de Mendiola
1743	Errejidorea	Antonio de Goenechea
1774	Alkatea	Francisco Antonio de Juaristi
1745	Alkatea	Juan Tomás de Solarte
1745	Alkateordea	Bartolomé de Beristain
1745	Sindikoa	Ventura de Armendia
1745	Errejidorea	Manuel de Mendiola
1745	Errejidorea	José de Arzamendi
1746	Alkatea	Juan Ignacio de Beiztegui
1747	Alkatea	Juan Tomás de Solarte
1747	Alkatea	Martin de Iraolabeitia
1749	Alkatea	Manuel de Mendiola
1752	Errejidorea	José de Mendiola
1757	Errejidorea	Andrés de Goenechea
1757	Errejidorea	José Manuel de Zigaran
1757	Errejidorea	Juan de Iduriaga
1757	Errejidorea	Bartolomé de Unamuno
1758	Errejidorea	Agustín de Maiztegui
1758	Alkatea	José de Lasalde
1759	Errejidorea	José Manuel de Beiztegui
1759	Errejidorea	Joaquín de Escaregui
1762	Errejidorea	Joaquín de Urizar
1762	Errejidorea	Juan Bautista de Irigoen

1746eko errolda eta hautesle-zentsoa

1746 urtean udal kudeatzaileak hauek ziren: Juan Tomás de Solarte (alkatea), Bartolomé de Beristain (tenientea), Ventura de Armendia (sindiko-prokuradorea), Manuel de Mendiola (erregidorea) eta José de Arzamendi (erregidorea).

Urte hartan Agustín de Azcarate eskribauak Soraluzeko errolda osatu zuen (gizon helduen errolda, hain zuzen). Bost taldetan bereizi zituen biztanleak: milarista kapare kaletarrak, baserriko milarista kapareak, kaletar kapare EZ milarista, baserritar kapare EZ milarista eta gainontzeko biztanleak.

Mota	Kaletarrak	Baserrietakoak	Guztira
Milaristak	25	21	46	14%
Ez milaristak	112	50	162	51%
Kanpotarrak	111		111	35%
Guztira	248	71	319	100%

Errolda azterketa

Errolda honetan badira hainbat puntu nabarmentzen direnak.

Alde batetik, "kanpotarren" kopuru altua. Hau da, kapare ez zirenak edo, behintzat, Soraluzen bere kaparetasuna aitortua ez zutenak. 111 gizon dira, guztien %35a. Soraluze herri industriala izanik, eta XVIII mendea ekonomikoki oso oparoa izan zenez... etorkin asko etorri ziren. Gehienek, euskaldunak izatez, kaparetasuna frogatzeko aukera garbia zuten, baina prozesuak zekarren kostuak ez zuen merezi, milaristak ez baziren behintzat.

Herriko biztanleen artean kaletarrak %77a da, oso kopuru altua inguruko herriekin alderatzen badugu. Honen atzean arrazoi bikoitza dago; alde batetik, Soraluzeko lurrak nekazaritzarako oso egokiak ez izatea, eta bestetik industriak betidanik izan duen indarra. Milaristen (etxejabeen) artean, berriz, banaketa askoz orekatuagoa dago: 25 eta 21.

Kaletarren artean, eta kanpotarrak kontutan hartu barik, gehienak jende arrunta ziren, milaristak (etxejabeak) %20ra heltzen ez zirela. Gainontzekoek ez ziren etxe oso baten jabeak; hau da, errentan bizi ziren, edota etxe bateko etxebizitza batean. %80 hau, gehien bat, armagileak izango ziren. Baserritarrei erreparatzen badiegu, guztira 71 gizon agertzen dira (Soraluzeko baserri kopuruaren gertu), baina hoietatik bi herenak maizterrak ziren.

Hautesle zentsoa

Erroldan agertzen ez diren andreek, eta 30 urte beherako gizonek, ez zuten udalkideak izateko eskubiderik.

Errolda honen arabera, 319 lagunetatik %35k (111) ez zuten udalkideak izateko eskubiderik, "kanpotarrak" zirelako (ez ziren kapareak).

Beste %51k (162) ere ez zuten udalkideak izateko eskubiderik, milarista (etxejabeak) ez zirelako.

Azken finean, hautatuak edota hautatzeko eskubideak zutenak 46 lagunek zuten (kapare milaristak), besterik ez: 25 kaletar eta baserrietako 21.

Beraz, erregimen zaharreko "euskal foru demokrazia" hartan gizonen %14ak besterik ez zuten parte hartzeko eskubidea. 18-30 urte beherakoak eta emakumeak kontutan hartzen baditugu, udalkideak %5 inguruan egon zitekeen.

Sistemaren ajeak eta bilakaera

1499ko ordenantzek ezarritako sistema itxia bazen, 1695ko ordenantzek sistema irekiagoa ezarri zuten, itxuraz behintzat... baina aberatsentzat. Herriko %5 aberatsenak udala manejatzen zuen.

Aberats hauek, milarista izanik, lurrari lotuak zeuden, etxe eta terrenoen jabeak ziren, eta honek kontraesan handiak sortzen zituen. Udalean ari zirenez jakien ardura zuten ("abastos": garia, okela, ardoa, arraina...), herrian nahikoa eta moduko prezioan egotea bere ardura zen. Eta uzta urriko urteetan, komenigarria zen bertako garia bertan saltzea eta kanpotik ekartzea, hau dena prezioak mantenduz.

Bestaldetik, jabeak zirenez, errentak garitan eta okelatan kobratzen zuten. Eskasia zenean, herrian prezio merketan saldu beharrean nahiago zuten kanpora eramatea salneurri hobeak lortzearren. Milarista denek interes berberak zituztenek, udalak ez zien aurre egiten behar beste.

Halaxe sortu ziren matxinadak, ez bakarrik Euskal Herrian, baizik eta beste leku askotan ere (gogoratu Madrilgo Eskilatxe matxinada).

1766 urtean Carlos III erregeak auto acordado izenekoa atera zuen, udal batzarretan herri ordezkariak sartzeko (1766/05/05).

Erreferentziak

• Soraluze-Placencia de las Armas. Monografía histórica. Ramiro Larrañaga (Sorlauzeko Udala 1993)