Elizaren patroiak (eu)

Elizak eta patroiak

Ertaroan, elizekin batera patroiak sortu ziren. Patroiak elizen sasijabeak ziren, eta hiltzerakoan semeren batek edo bestelako senide batek hartzen zuen patronatua.

Bi motako patroi ziten: eliza beraiek sortu eta ordaindu zutelako (berezko patronatua), edo erregeak izendatu zituelako (patronato de realengo).

Soraluzeko parrokiaren kasua bigarrena zen, erregeak eman edota kendu ahal izatekoa.

Eskumenak

Patroiak kapareak edo nobleak izaten ziren, eta hainbat eskumen zituzten.

Garrantzitsuena, hamarrenak kobratzeko eskubidea zen. Sasoi haietan, uzta jasotzerakoan nekazariek elizari ematen zioten hamarrena. Baina hamarrenak ez zituzten apaizek kobratzen, patroiak baizik. Honekin batera, baziren beste zerga txikiagoak ere, elizaren izenean haren patroiak kobratzen zituenak.

Beste eskubide bat apaizak aurkeztearena zen. Hau da, eliza batek abade berria behar zuenean, patroiak aukeratzen edota onartzen zuen: patroiak abade berria aurkezten zuen, hortik izena. Eta askotan, patroiaren senidekoa izaten zen, familiako bigarren edota hirugarren semeak "kolokatzeko" modua.

Eta ez da ahaztu behar patroiak elizan zuen kokapena: mezetara joaterakoan leku onenean jartzen ziren, eta hiltzerakoan aldarearen aurre aurrean lurperatzen zituzten, ohorezko tokian. Soraluzen ez zen halakorik gertatu, patroiak kanpokoak ziren eta.

Betebeharrak

Elizen patroiek betebeharrak ere bazuten. Alde batetik, elizaren abadeak ordaindu behar zituzten. Eliza bakoitzak apaiz edo abade kopuru finkoa zuen, onuradunak esaten zitzaienak. Eta izan zitekeen errazio osokoa edo erdikoak. Soraluzeko parrokian baziren lau onuradun errazio osokoak eta beste bi errazio erdikoak (hau da, besteen erdia kobratzen zutena).

Honetaz gain, patroiek urteko kopurua eman behar zuten eliza mantentzeko. Eta, behar zenean, eliza konpontzeko edo zabaltzeko lanak beraiek ordaindu behar zituzten.

Tirabira ekonomikoak

Eliza baten ekonomian lau alde elkartzen ziren, interes kontrajarriekin: patroia, abadeak, eliztarrak eta erregea.

Patroiak, hamarrenei esker irabazi politak zituenez, irabazi hauek defendatu behar zituen. Horretarako, apaizei ahal den gutxien ordaindu behar zien, elizaren konpontzen edo zabaltzen ahal den gutxiago gastatu eta, azkenean, erregearekin ondo konpondu, patronatua bere eskuetan mantentzeko.

Abadeek, berriz, beren onurak mantendu behar zituzten. Askotan, onura hauek agiri zaharretan ezarrita zeudenez, auziak izaten ziren kopuruak aldatzeko.

Eliztarrek, eliza egoera onean eta herriaren proporzioan izateko, patroiaren kontra jotzen zuten, honek beharrezko lanak ordaintzeko.

Azkenik, erregea zegoen. Hamarrenetan diru asko mugitzen zenez, erregeek patronatoak erabiltzeko interesa zuten. Hainbat aldiz pesquisas egin zituzten berezko patronatuak eskuratzeko: jatorrizko titulu edota agiriak agertu ezean patronato de realengo bihurtzen zituzten

Lehen patroiak: olasotarrak

Riqueza y economía del País Vasco liburuan jasotzen duenez, Andoni de Astigarraga soraluzetarraren arabera 1215. urtean bazegoen eliza bat Soraluzen. Dena dela, aipatuko liburuan ez du berri honen iturririk aipatzen.

Hasiera batean, Soraluzeko elizaren patroia errege bera zen. Baina 1267. urtean Gaztelako Alfontso Jakintsu erregeak Elgoibarko Olasotarren Etxeko Jauna zen Lopez de Ganboari eman zion patronatua.

26 urte geroago, 1293eko apirilak 3an, Gaztelako Antso IVak Maía González de Olasori berretsi zion patronato hau (eta Olaso, Eibar eta Errezilgoa).

Olasoko etxekoak ganboatarrak ziren, eta Soraluzen errotu ziren beste familia kapareak, Loiola-Oinaz eta Irure (Untzueta) etxekoak, oinaztarrak zirela. Leinu guduetako sasoian elkarbizitza ez zen erreza izango.

XV. mendeko eliza

1400. urte inguruan eliza berria eraiki zuten, baina patroiak ez omen zituen lanak ordaindu, herritarrek baizik.

Halaxe esaten zuten ehun eta berrogei urte geroago, elizaren patroiaren kontra abiatu zuten auzian:

Eta diogu guk, azpian sinatzen dugunok, gutako bakoitza bertako eliztarra dela, Soraluzeko hiribilduko Gure Anderea Santa Maria la Real parroki eta bataio-eliza gu eta gure arbasoek eraikita izan zela, udal lur eta lekuan, erregearen baimenarekin, kanpoko inoren laguntza edo mesede barik, orain dela ehun eta berrogetamar urte gutxi gorabehera.

XVI. mendeko eliza

Lanen hasiera

1532an Martin de Igarza maixuak eliza berriaren traza bat burutu zuen, eta 1541an Pascual de Iturrizak beste bat.

Hasiera batean orduko patroiak lanetan lagundu ez zuenez, errekurtso ekonomikoak oso urriak ziren, eta 1542.eko dokumentu batzuen arabera eliztarrek konpromezua hartu zuten elizako lanetarako dirua mailegatzeko, eta lan berriak ez hasteko aurrekoak ordaindu artean. Beste dokumentu batzuen bitartez berriz, maiordomoek beren buruak maileguen zenbatekoa ordaintzera behartzen dituzte.

1544 urterako kapera nagusia bukatuta zegoen, eta urte hartan bertan Domingo de Elorduy-k margotu zuen. Orduan lanak eten ziren diru berria lortu artean.

Elizako patroiarekin ere, Olasoko Jaunarekin, arazoak izan ziren: patroiak elizaren "hamarrekoak" kobratzen zituen, eta ezer gutxi lagatzen zuten lanekin jarraitzeko. Soraluzeko Udalak auzia hasi zuen 1545. urtean, baina ezer gutxi lortu zuen.

Patroiari diru eske

Ia hirurogei urte geroago, 1606. urtean, Soraluzeko Udalak Gipuzkoako korrejidoreari, Juan del Espinar lizentziatuari, parte hartzeko eskatu zion. Korregidoreak azaldu zuenez, lanak 1588.tik geldi zeuden, eta zorrak oso handiak ziren. Gainera, Udalak ez zuen dirurik, 1598ko izurriteak sortutako kalteak oraindik konpontzeke zeuden eta. Elizaren burualdea bukatuta eta itxita bazen ere, sarrera aldeko hormak erdiraino altzata ziren. Egoera arriskutsua zen, haizearekin teilatuko olak erortzeko arriskua zegoelako; eta gainera, euri egunetan ez zegoen inolako babesik.

Ostera, Kalagorriko apezpikuak lanak bukatzeko aurrekontua egin zuen (hormak bukatu, gangak eraiki, teilatua eman, dorrea jaso...), baita eliza barrutik osatzeko ere (erretaula nagusia, apaingarriak, eliz jantziak...). Gainera, elizaren diru sarrerak eta Diego de Avendaño patroiak sakeleratzen zituenak ere aztertu zituen.

1607.an epaia eman zuten, patroiaren kontra. Honek hogeitamar urtetan "hamarrekoen" herena eman behar zion elizari, eraikitze lanetan erabiltzeko; eta honetaz gain abadeen soldatak eta mantenua lehengo moduan ordaindu behar zituen. Avendaño jauna kontra agertu zen, eta errekurtsoa aurkeztu zuen, baina alferrik izan zen: 1612 urtean behin betiko ebazpenak aurrekoa berrestu zuen eta.

Lanen bukaera

Korrejidorearen esku-hartzeari esker diru arazoak konpondu ziren. Hurrengo urteetan hormak bukatu ondoren, eliza goitik itxi zuten ganga gotikoez, eta teilatua jarri zuten azkenean.

Hamarrenen herena lan guzti horiek egiteko heldu zen, eta gehiago ere: 1632-1636 urteetan alboetako habeartetan kaperak eraiki zituzten.

Vista Alegreko markesak

Josepho Manrique de Arana e Iraola Soraluzen jaio zen (1644). Aita Gasteizko jauntxoa zen, eta ama soraluzetarra.

Militarra, 1685. urtean Carlos II. erregeak Villa Alegreko markesa izandatu zuen.

Hil baino lehen (1711 edo 1713) Soraluzeko elizaren patronatua eman zioten baina, itxura denez, emakida gauzatu baino lehen hil zen.

Orduan, 1713/03/28ko Erret Dekretu baten bidez, patronatoa José Manrique de Arana y Aranguren semeari aitortu zioten, "...patronato hura bere aitari, Jose Manrique y Arana jaunari, onartua izan zenez, beregan gauzatzeko erret titulua aipatutako zalditeri koronelari bidali zioten".

Markes titulua diruz erosi zutenez, badaiteke patronatua ere bide beretik eskuratu izana.

Hondarribia hiria

1638. urtean izandako setioan, Hondarribiko parrokia kaltetu zuten oso.

José Manrique de Arana hiltzerakoan (1720), erregeak Hondarrabia hiriari eman zion patronatoa, kobratutako hamarrenak eliza konpontzeko.

Soraluzeko Udalak aurka agertu zen, eta hamarrenen onurak bion artean banatu zituzten.

Sistema honek ehun urte eta gehiago iraun zuen, 1837. urtera arte.

Patroiak kitto!

1837. urtean Estatuak hamarrenak bertan behera utzi zituen. Haren ordez, Contribución de Culto y Clero izeneko zerga sortu zuen (1840/07/16) abadeen soldatak Estatuaren bidez ordaintzeko.

Hamarrenak deseuztuta, elizen patroiak eta patronatoak ere desagertu ziren.