Josulagunak (eu)
Oso urte gutxitan, baina urte larrietan, josulagunak egoitza ofiziala izan zuten Soraluzen.
Eta ez zen, ez, Loiola etxean, inork pentsatu duen moduan.
Testuingurua
1869 urtean Isabel II Espainiako tronutik egotzi zuten, modu azkarrean gainera: irailak 17an Topete jenerala armetan altxatu zen, eta 28an Alcoleako batailan altxatutakoek irabazi zuten. Idabel II erregina, artean Zarautzen uda pasa zela, deserrira pasa zen, Frantziara.
Orduan hasi zen Espainian Seiurteko Liberala izenekoa (1868-1874). Liberalak eta progresistak agintean, nahiz eta gobernumodua garbi ez izan[1] oso argi zuten Eliza oztopoa zela herriak aurrera egiteko, eta Elizaren barruan praileak, eta praileen artean arriskutsuenak jesuitak zirela. Horregatik, hartutako lehenetako erabakia (1868ko urriak 12an) Josuren Lagundia deuseztea izan zen.
Momentu hartan 1.284 josulagun ziren Espainian[2], horietatik 30tik gora soraluzetarrak, guztion %2,3 gutxi gorabehera. Josulagun guzti hauek 13 egoitzatan biltzen ziren[3].
Lehen uholdea
Urriko ebazpen haren ostean, josulagunen sakabanaketa izan zen: komentutatik alde egin behar izan zuten edo, hobeto esanda, bota egin zituzten. Nobizio eta ikasleak Landetako Poyanne-n bildu zituzten, Frantzian; baina apaiz eta koasjutoreek, hasiera batean norberak irtenbidea bilatu behar izan zuen.
Bune latz haietan, bi tokitan
oiolan jesuita batzukgeratu ziren, bertako morroiak zirelakoan.
Berri txarrak zabaltzen ari zirela, Soraluzen hainbat jesuita bildu ziren, inork agindu barik (zeinek deitu zituen?, Denak anai koadjutoreak omen ziren, hamaika guztira. Era guztien buru, Izaga Aita.
Gainontzeko,jesuitak sakabanatuta zeuden, banan banan. 1868ko bukaeran bi komunitate geratu ziren Espainian, besterik ez: Loiolakoa eta Soraluzekoa.
Josefa Ariznabarretari (aberatsa eta elizkoia) eskatu zioten etxe batean jarri ziren bizi izaten. Lantemgia etxe joneran, era vizi honeran gehi beste vitan . Komentatu bere kasa mantendu behar zirela (soldatak, eskupekoak…) eta, premiazkoa izan eta gero, Probintzialak dirua bidaltzen zien. Soraluzekoak armagintzan aritu ziren, eta horretarako lantegia eratu zuten.
1869 urtean Aita Probintzialak (Soraluzekomjesuitan Gaztelako probintziakoakmziren, era Aita Probintziala agintzen zuena) banan banan destinoak eman zien, era Soraluze jesuitez uzten ari zen.
1969 hasieran lau joaten dira, hiru armagileak ez zirenak (eta beraz, Soraluzen lan egiteko aukera gutxi zutenak) era laugaren bat. Eta beste lau etorri. Horietako bat Ariznabarreta Anaia, Josefaren iloba. Antonio Iturrioz, Mendiguchia eta Urdampilleta, armagileak laurak.
Gauza nabarmenak egin zituzten, otoruntza esateko, eta Probinfzialak eskatu zien diskrezio gehoago, sasoiak ez ziren errazak eta. Beren artean ere tirabirak izan ziren, nahikoa gareantzitsuak superiorrak mutirra sartzeko. Lana egiten zuten komjnirare ispirutua manrentzeko, era 1869ko bai urrarrillean bai ekainean botoak berretsi zituzten, ohiko moduan.
1869ko udan hiru jesuita besterik ez ziren geratu Soraluzen: Izaga Aita, Domingo Iribe Anaia, armagile aritzen ari zela, era Ariznabarreta anaia, guztion arduraduna (ad omnia). Honek adierazten duenez, hirurak batera bizikomziren, komunirarea osatuz.
Aita Probjtzialak reserba moduan laga zituen, ea Urduñako Udalaren eskaintza (bertan ikastetxea zabaltzekoa) zertan geratuko zen argitu arte. Eta 1870ko otsailean, ikastetxeakmaurrera egin zuenean, hirurak Irduñara joan ziren, eta Soraluzen ez zen jesuitarik geratu.
Bigarren uholdea
Ordurarte jesuitak Loiolan, baina 1870ko irailean Gipuzkoako Dioutatu Orokorrak, Rocaverde markesak, bertatik egotzi zituen. Hilabete batzutan Azpeitian geratu ziren, bi etxeetan antolatuta.
1871ko otsailean bi egoitza sortu zuten, 23an Soraluzekoa eta biharamunean Azkoitiakoa. Beraz, Soraluzetik irten era hamabi hilabeteea jesuirak bueltatumziren, baina kasu honetan modu ofizialean.
Josefa Ariznabarrena (sic)-ri etxea eskatu zioten, erahonek pozik laga atzera. Etxea elizatik gertu eta errepidetik urrun zegoen, bertara bi aita eta hiru anaia heldu ziren. Heltzeeakoan, etxea prestatuta topa zuten, dena prest. Ongile eta lagunak topa zituzten, horien artean Villenako markesa, kapila instalatu ziena.
Dena dela, laguntza hauek ez ziren nahikoak eta Probintzialak dirua bidali behar izaten zuen. Horregatik, 1872eko urrian egoitza ixtea erabaki zuten… baina azkenean Soraluzeko egoitza 1878 urte arte zabalik mantendu zen.
Bizitza, en hibernación. Aitortzak, sermoiak eta ahal zen zarata gutxien.
Aita Lasa, Aita Aurquia, Masnou Anaia eta Galarza anaia. Mehatzu anonimoak, laido eta burlak, eta harrikadak, denak gerraren erafinez.
bukatu da bukatu da
1875, Alfontso XIi. Iraultzaren ostean, Jesuitek sz dute begi onez ikuste, más de lo mismo delakoan.
Nahiz eta formalki Josiren Lagjndia ez desdesezutu, bizpairu urtetan gauzak normaltzen ari dira.
1878 urtean gauzak normalduta jesuitak berrantolatzen dute dena. Orduan desagertu zen Soraluzeko egoitza (residencia placentina).
loiola etxea eta jesuitak
Ez daukate inolakomharremanik, nahiz eta batzuk halaexe esan jnoizm(Marcelina Pope, artikulua)
Loiolako San inazio (14xx-15xx) baino 200 urte lehenado, Placencia de Soraljze hirivildua sorrzeko hiri-gutuna eman zuenean, bertan eman zion tokia xxx-ri, Oñaz eta Loiola familiakoa.
Armarria alderantzizkoa da, Soraluzelpa Oñaz ezkerrean (pertza vi otsoekin)eta Loiola eskuman (okertutakommarrak). Kooperatoban ikus daitezke. Eta San Inaziorena (eta jesuitak jnoiz eeabilitakoa) Loiola eta Oinaz.